trg_fontane
Izložba „Ivo Andrić“ postavljena je u holu Narodne biblioteke Bečej povodom obeležavanja 125 godina od rođenja ovog velikana, dobitnika Nobelove nagrade za književnost.
Iz biblioteke pozivaju građane da pogledaju izložbu od danas, 9. oktobra, radnim danima od 7 do 19 časova.
Književnik Ivo Andrić rođen je 9. oktobra dan 1892. godine u Travniku u porodici Antuna Andrića i Katarine Pejić.
Osnovnu školu završio je u Višegradu, a Veliku gimnaziju u Sarajevu. U oktobru 1912. započinje studije u Zagrebu, odakle prelazi u Beč, gde sluša predavanja iz istorije, filozofije i književnosti. Zbog slabih pluća i čestih zdravstvenih problema, pisac uskoro napušta prestonicu Austrije i nastavlja studije u Krakovu. Andrić je kao gimnazijalac bio pripadnik pokreta „Mlada Bosna“ i borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda iz Austrougarske monarhije. Zatečen Prvim svetskim ratom, ubrzo napušta studije, vrativši se u Split, gde ga policija hapsi i odvodi u tamnicu – prvo u Šibenik, a zatim u Maribor, nakon čega mu je određen kućni pritvor u Ovčarevu, iz kog prelazi u Zenicu. Pisac je studije završio u Gracu. U junu 1924. godine odbranio je doktorsku tezu „O razvoju duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine“, a dve godine kasnije postao vanredni član Srpske kraljevske akademije u Beogradu. Njen redovni član bio je od 1939. godine. Andrić je iza sebe ostavio bogat književni opus. Svoju književnu karijeru započeo je kao pesnik – prvi književni rad, pesmu „U sumrak“, objavio je 1911. u „Bosanskoj vili“. Tokom boravka u mariborskoj tamnici intenzivno piše prozu, a 1918. sledi delo „Ex Ponto“. Posle Prvog svetskog rata Andrić se zaposlio u Ministarstvu spoljnih poslova u Beogradu. Služba ga je u ranoj fazi odvela u poslanstva u Vatikanu, Trstu, Bukureštu, Gracu. Radio je u diplomatskoj službi Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, a zatim Kraljevine Jugoslavije, i u Rimu, Marselju, Parizu, Briselu, Ženevi, Madridu i Berlinu. To je period plodnog literarnog stvaralaštva i tada objavljuje zbirku pesama u prozi „Nemiri“ i pripovetke „Ćorkan i Švabica“, „Mustafa Madžar“, „Ljubav u kasabi“, „Most na Žepi“, „Jelena, žena koje nema“. Uoči Drugog svetskog rata – 1939. godine, zbog nesaglasja sa politikom vlasti u Beogradu, napustio je ambasadorsko mesto u Berlinu, vratio se u Beograd i posvetio pisanju. Književnu veličinu i priznanje u svetu Andriću je doneo prozni opus: romani „Travnička hronika“, „Na Drini ćuprija“ i „Gospođica“, nastali 1945. godine, kao i roman „Prokleta avlija“ iz 1954. godine. Za roman „Na Drini ćuprija“ pisac je krajem 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost. Andrić je prvi i do sada jedini pisac sa ovih prostora koji je odlikovan tim najvišim književnim priznanjem. Ivo Andrić je umro na Vojnomedicinskoj akademiji u Beogradu 13. marta 1975. godine.
(izvor: N1)
Priredio: B.M.
