trg_fontane
Leto je, pauza u većini takmičenja bečejskih klubova, pa je stoga i tema ovog teksta osvežavajuća – sa blagim ukusom kore limuna.
Ženski rukometni klub Cepelin, jedini rukometni klub sa područja bečejske opštine koji je tokom protekle takmičarske sezone uzeo učešće u regularnom ligaškom takmičenju u organizaciji Rukometnog saveza Vojvodine i tom prilikom, sticajem više nesrećnih, a manje srećnih okolnosti zauzeo mesto u gornjem delu tabele, dakle taj i takav Cepelin ne zna da li će i sledeće sezone nastupati u istom takmičenju ili će sportskim rečnikom rečeno dobiti crveni karton.
Za sada su dobili žuti, opominjući, karton.
A što? Zato što su Rukometnom savezu Vojvodine uplatili samo deo kotizacije za učešće u regularnom takmičenju, već završenom i arhiviranom, a nedostajući deo uplate kotizacije prolongiraju, ono na „dođem ti“, što, stručnim rukometnim slengom rečeno, odnosno u pomenutom savezu, „ne pije vode“.
Pitanje je otkud deficit Cepelina prema rođenom savezu. Otkud? Pa otud što su za život kluba u 2015. godini dobili ukupno 76 hiljada i nešto sitno dinara, što nije bilo dovoljno da pokriju troškove već pomenute kotizacije za učešče u takmičenju i licenciranje igračica, putovanja, nabavku sportske opreme i rekvizita, dakle za život kluba, koji pored nosećeg, kako mu i ime kaže, ženskog pogona ima i muški juniorski pogon.
Alfa i omega Ženskog rukometnog kluba Cepelin, nepopravljivi rukometni entuzijast, Brano Terzić je, po svojim rečima, „obio sve pragove u bečejskoj opštini“ ali nije naišao na razumevanje onih koji su zaduženi za vođenje opštinske politike u oblasti sporta.
U Sportskom savezu opštine Bečej su mu preporučivali da organizuje turnire na kojima bi klubovi učesnici davali „poneku kintu“ pa da na taj način nadalje finansira klub, a u opštini mu je preporučeno da klubu obezbedi sponzorstvo, pošto, a to su mu rekli i jedni i drugi, nema novca.
Brano Terzić, svestan da se prvi predlog odnosi na pojedinačne sportove tipa stoni tenis, a da u bečejskoj opštini gotovo ništa ne radi, pa samim tim i nema potencijalnih sponzora, konkurisao je kod Pokrajinskog sekretarijata za sport i prošao projektom „Razvoj ženskog rukometa u opštini Bečej“, pri tom dobivši pedesetak hiljada isključivo namenskih sredstava za to što tamo piše (nabavka sportske opreme i rekvizita), tako da ta sredstva ne može da koristi za nešto drugo, npr. plaćanje (dužničke) kotizacije. Dobio je Cepelin na poklon i to, ni manje ni više, od Rukometnog saveza Srbije, simpatije u vidu deset kvalitetnih lopti, ali ni u poslednjem rebalansu opštinskog budžeta nije dobio ništa, pošto za rukomet u bečejskoj opštini nema novca, a za fudbal, odbojku, vaterpolo ima, bar ih je na poslednjem rebalansu bilo.
Šta reći na kraju?
Trebalo bi da Brano Terzić posluša neke od saveta koje su mu dali sportski čelnici opštine (kad mu već nisu dali novac).
Ono sa organizovanjem turnira je verovatno promašaj, budući da ni učesnici tih i takvih „sirotinjskih“ turnira nemaju finansijsku podlogu.
Međutim, ona druga ideja, o pronalaženju sponzora je sasvim sveža i originalna. Autor ovog teksta ne zna nijedan klub u Srbiji koji finansiraju „Koka-kola“, „Mercedes Benc“, „Majkrosoft“ ili PIK „Bečej“.
Pa, šta? Ono, vredi pokušati… Bog zna…
ZoLJ
