Presuda Privrednog apelacionog suda: Dva Bečeja treba da plate 60 miliona za most

Po pravnosnažnoj presudi Privrednog apelacionog suda (drugostepeni sud) od 17. januara ove godine, opštine Bečej i Novi Bečej moraće da solidarno plate oko 60 miliona dinara Autonomnoj Pokrajini Vojvodina, jer nisu vratili pokrajini pozajmicu za troškove demontaže i transporta poklon mosta iz nemačkog grada Filshofen do Bečeja.

Naime, most dužine 260 metara i širine 11 metara koji je 2002. godine stigao u Bečej, trebalo je da premosti Tisu na potezu Ljutovo između Bečeja i Novog Bečeja i da tako skrati put između dveju opština. Međutim, krajem oktobra 2004. godine tadašnji predsednici opština Bečej, Novi Bečej, Ada i Čoka saglasili su se da se most prepusti Adi ili Čoki. Navedeno je i da će sve troškove koje je most proizveo prema opštinama Bečej i Novi Bečej i koji bi nastali njihovim premeštanjem pasti na teret opština koje će ga preuzeti. Most je otvoren 2010. godine i povezuje Adu i Padej, a Bečejcima i Novobečejcima ostalo je oko 60 miliona dinara da plate tužiocu, pokrajini: 18,2 miliona je pozajmica od pokrajine, 1,6 miliona su sudski troškovi, a ostalo je zatezna kamata.
Privredni apelacioni sud nije uzeo u razmatranje činjenicu da je most izgrađen u Adi, već je zaključio da su se ugovorom o pozajmici ugovorne strane obavezale da će dobijeni novac vratiti pokrajini.
O tome kako je uopšte došlo do toga da dva Bečeja 2002. godine potpišu ugovor o pozajmici sa pokrajinom, u utorak su na konferenciji za novinare govorili predsednik opštine Dragan Tošić i članica Opštinskog veća za upravu i propise Svetlana Vuletić.

Ugovor o pozajmici

Ugovor o pozajmici dinarske protivvrednosti 300.000 evra su 3. jula 2002. godine potpisali ministar finansija Božidar Đelić, u ime svog ministarstva koje je dalo pozajmicu, i pokrajinski sekretar za finansije Đorđe Misirkić u ime korisnika pozajmice AP Vojvodina – Pokrajinski sekretarijat za finansije.
U ugovoru piše da se pozajmica odobrava sa rokom vraćanja „do ostvarenja prihoda od privatizacije firmi sa teritorije opština Novi Bečej i Bečej, a najkasnije do 30. novembra 2002. godine“, a dodaje se da u slučaju prekoračenja navedenog roka, „pozajmica će se vratiti iz dela prihoda koji po osnovu privatizacije pripadaju AP Vojvodini“.
Potom su, 8. jula 2002. godine ugovor o pozajmici sklopili Izvršno veće AP Vojvodina – Pokrajinski sekretarijat za finansije koga je zastupao pokrajinski sekretar Đorđe Misirkić, JP Stankom iz Bečeja, koga je zastupao direktor Ištvan Bičkei, Skupština opštine Bečej, Izvršni odbor Skupštine opštine Bečej, koga je zastupao predsednik Tibor Jakab i Skupština opštine Novi Bečej, Izvršni odbor opštine Novi Bečej, koga je zastupao predsednik Ivan Glavaški.
U ugovoru piše da se pozajmica odobrava sa „rokom vraćanja do ostvarenja prihoda od privatizacije preduzeća sa teritorije opština Novi Bečej i Bečej, a najkasnije do 30.11.2002. godine“, a da u slučaju prekoračenja roka pozajmica će se vratiti „iz dela prihoda koji po osnovu privatizacije pripadaju ovim dvema opštinama, po sistemu solidarne odgovornosti za celo dugovanje od strane obe opštine“, a dodaje se i da „pozajmica iz ovog ugovora može biti vraćena i eventualno obezbeđenim kreditom preko Fonda za razvoj AP Vojvodina“.
Potom su iste strane u ugovoru o pozajmici, 18. decembra 2002. godine, potpisali i aneks ugovora, u kom se, između ostalog, konstatuje, da opštine Novi Bečej i Bečej solidarno, iz sredstava prihoda od privatizacije sa teritorija tih opština, pozajmicu vrate u korist budžeta AP Vojvodina najkasnije do 30. marta 2003. godine.

Naime, s obzirom na to da dva Bečeja nisu imala novca za demontažu i prevoz mosta iz Nemačke u Bečej, pokrajina je novac za troškove u iznosu od 18,2 miliona dinara 2002. godine pozajmila Javnom preduzeću Stankom iz Bečeja, tako što je prethodno novac dobila od republike. Jemci za povraćaj pozajmice bile su opštine Bečej i Novi Bečej, a 18,2 miliona trebale su da vrate novcem od privatizacije lokalnih preduzeća do kraja 2002. godine.
To se nije desilo, kao što ni most nije izgrađen u Bečeju. Uprkos tome, Autonomna Pokrajina Vojvodina – Pokrajinski sekretarijat za finansije, tužila je dva Bečeja i JP Stankom iz Bečeja (pre nekoliko godina je to javno preduzeće promenilo ime u Direkciju za izgradnju, a potom je i ukinuto), jer tuženi nisu vratili pokrajini 18,2 miliona dinara – 300.000 evra – koliko je plaćeno firmi koja je demontirala i transportovala most iz Nemačke u Bečej.
Ukupne troškove sudskog postupka od 60 miliona dinara trebalo bi da plate opštine Bečej i Novi Bečej, s obzirom na to da tuženi prvog reda (Stankom) više ne postoji, a dve opštine su bile solidarni jemci za pozajmicu. To znači da bi Bečej trebao da vrati 30, a Novi Bečej takođe 30 miliona dinara. Međutim, kako je rekao predsednik opštine, Novi Bečej predlaže da ta opština umesto polovine ukupnog iznosa (uprkos tome što je solidarni jemac) plati samo trećinu, a Bečej dve trećine, a do te računice, prema Tošićevim rečima, Novobečejci su došli tako što smatraju da, s obzirom na to da JP Stankom više ne postoji, obaveze Stankoma treba da preuzme opština Bečej. Predsednik opštine je istakao da je opština Bečej likvidna. Sve u svemu, Bečej treba da plati makar polovinu od 60 miliona dinara, umesto da taj iznos iz budžeta opštine bude potrošen na predviđene investicije.
„Mi smo izgubili sudski spor i pomenuti iznos ćemo morati da platimo. To je nešto što nas dovodi u nezgodnu situaciju i ja sam stupio u kontakt sa pokrajinskom vladom i pokušaću da ostvarim dogovor kako ne bismo morali da platimo taj iznos odjednom. Sledeće nedelje biće organizovan sastanak na kom ćemo zajedno sa predsednicima opština Novi Bečej i Ada, u pokrajinskoj vladi pokušati da postignemo nekakav dogovor. Što se tiče Ade, mi smo tužili opštinu Adu“.
Članica Opštinskog veća Svetlana Vuletić navela je događaje koji su doveli do sudskog spora protiv dva Bečeja.
„Na inicijativu tadašnjeg Izvršnog veća Skupštine opštine Novi Bečej prihvaćen je poklon iz nemačkog grada Filshofen. Izvršni odbor Skupštine opštine Novi Bečej doneo je zaključak da se taj poklon prihvati i predložio je Izvršnom veću opštine Bečej da solidarno sa njima učestvuje u snošenju troškova za demontažu i prevoz mosta iz Nemačke do Bečeja“.
Kada je pokrajina pozajmicu od 18,2 miliona dinara dobijenu od republike prosledila JP Stankom, to preduzeće je ceo iznos odmah prosledilo DTD-u „Hidroinvest“ iz Novog Sada za demontažu i dopremanje mosta.
Nakon što je most 2004. godine ustupljen Adi i tamo izgrađen 2010. godine, „pokrajina i republika su Adi u to vreme dali 180 miliona dinara bespovratnih sredstava da se taj most montira i da se izvedu pristupne saobraćajnice, međutim, oni iz tog novca nisu platili prevoz i demontažu mosta i tada se, 2010. godine, pojavila tužba protiv Stankoma kao tuženog prvog reda i opština Bečej i Novi Bečej, kao tuženih drugog i trećeg reda, koji su bili jemci platci. Važno je napomenuti da pokrajina taj novac nikad nije vratila republici, a vidimo iz ugovora o pozajmici da ga je pozajmila od republike“, rekla je Vuletić.
„Mi ćemo svakako ulagati reviziju na presudu, međutim, revizija ne zadržava izvršenje pravnosnažne presude. Pokušaćemo da dogovorimo sa pokrajinskom vladom odlaganje plaćanja tog duga ili plaćanje na rate, a isto tako i sa opštinom Novi Bečej, pošto je ona bila jemac zajedno sa opštinom Bečej, ćemo da pokušamo da postignemo dogovor da ona plati polovinu nastalog duga iz ovog pravnog odnosa“, rekla je Vuletić.
Tošić je istakao da ne razume kako je tadašnje rukovodstvo opštine moglo da prihvati inicijativu za dopremanje i postavljanje mosta, od čega se kasnije odustalo, navodno zbog toga što je most bio kraći nego što je trebalo, a da za to nije bilo novca u lokalnom budžetu.